Η ιστορία ενός ατέλειωτου ''αντίο''...

''Don't look back Saime. On train platforms we look back and that image remains

as a promise''.

από την ταινία ''Πολίτικη Κουζίνα''

Το αεροδρόμιο το έχω μάθει απ' έξω και ανακατωτά! Ξέρω όλες τις εισόδους και εξόδους και που οδηγεί η καθεμιά, ξέρω που σταματούν τα λεωφορία, που είναι το πάρκινγκ, που μπορείς να πιεις καφέ, ξέρω που είναι το γραφείο απωλεσθέντων και που βρίσκονται τα γραφεία των εταιρειών. Δεν είναι ότι ταξιδεύω συχνά... είναι ότι αποχωρίζομαι συχνά...

Αυτή τη φορά καταφέραμε και κοιταχτήκαμε στα μάτια χωρίς να κλάψουμε. Βουρκώσαμε όμως... Η Jana με αγκάλιασε σφιχτά. Κανένας από τους δυό μας δεν είχε διάθεση για λόγια. Τι νόημα είχε άλλωστε. Κάθε φορά που την αποχαιρετώ ποτέ δε θυμάμαι τα τελευταία λόγια. Ξέρω ότι σε λιγό την χάνω και προσπαθώ να την σφίξω στην αγκαλιά μου προσφέροντας αυταπάτες στον ευατό μου ότι έτσι ίσως την κρατήσω για πάντα εδώ. Μάταια...

Κοντεύουν δυό χρόνια που είμαστε μαζί. Βέβαια, μην σας μπερδεύουν οι λέξεις...Το δικό μας ''μαζί'' είναι ελλειμματικό. Περιλαμβάνει δηλαδή μεγάλα διαστήματα φυσικής απουσίας. Η Jana στην Πράγα, εγώ εδώ. Τα προβλήματα των ''εξ αποστάσεως'' και ''διαπολιτισμικών'' σχέσεων τα ήξερα εκ των προτέρων, σε φιλολογικό τουλάχιστον επίπεδο. Συζητήσεις με φίλους, παραδείγματα άλλων παρόμοιων καταστάσεων... Αυτό δε με απέτρεψε όμως από το να πάρω το ρίσκο. Δε μετανιώνω με τίποτα! Η σχέση αυτή με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα. Ένα μόνο πράγμα με πληγώνει σε αυτή τη σχέση: έχει πολλά ''αντίο'' !

Από τα μεγάφωνα ακούστηκε η αναγγελία της πτήσης της. Λάβαμε θέσεις αποχωρισμού. Τις έχουμε μάθει πολύ καλά αυτές τις θέσεις... Άλλη μια συνάντησή μας έφτανε στο τέλος της. ''Αντίο'', μου ψιθύρησε. Μόλις είχα προσθέσει άλλο ένα ''αντίο'' στο ενεργητικό μου. ''Θα τα πούμε σύντομα'', της απάντησα μασώντας τα λόγια μου. Ξέρουμε όμως και οι δύο πολύ καλά ότι στη δική μας περίπτωση ο χρόνος τρέχει με άλλους ρυθμούς... αργούς και βασανιστικούς. Στη σχέση μας το ''σύντομα'' έχει έννοια παρηγοριάς...

Καθώς χανόταν στο βάθος του διαδρόμου έμεινα να την κοιτάω με ανυπομονησία. Ο αποχωρισμός δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμα... Λίγο πριν στρίψει για την έξοδό της γύρισε και με κοίταξε. Τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Ανακουφίστηκα. Η υπόσχεση είχε δωθεί! Η Jana θα επιστρέψει! Μου το υποσχέθηκε με μια κίνηση, όπως μάθαμε από την ταινία... Θα την περιμένω με ανυπομονησία... Πήρα μηχανικά το δρόμο για την αφετηρία του λεωφορείου. Πήρα και μια ανάσα...

Ταξίδι στο μέλλον

Πριν λίγες μέρες είδα την ταινία ''The Prestige''. Μου άρεσε. Διαδραματίζεται γύρω στο 1900 μ.Χ. στο Λονδίνο της εποχής εκείνης. Ηθοποιοί σε ντελικάτες ενδυμασίες, μυστηριακή ατμόσφαιρα, όπως άλλωστε κάθε τι παλιό, γυναικεία ομορφιά αλλιώτικη από τη σημερινή, κρυμμένη κάτω από πολύ... ύφασμα αντίθετα από τη σημερινή γυναικεία ''αποκάλυψη''. Ανέκαθεν με συνέπαιρναν οι ταινίες εποχής. Είναι αυτό που σε ρωτάνε καμιά φορά ''αν ταξίδευες στο παρελθόν, σε ποιά εποχή θα πήγαινες;''. Εγώ θα ταξίδευα στο μεσαίωνα, άντε και μέχρι τα 1900 μ.Χ. Θα ήθελα να ζήσω την ατμόσφαιρα που γεύομαι κάθε φορά που βλέπω μια από αυτές τις καλοβαλμένες ταινίες εποχής του Χόλιγουντ. Ωστόσο, το ταξίδι στο παρελθόν παραμένει ακόμα και για τους τρελούς επιστήμονες ένα άπιαστο όνειρο σε αντίθεση με το ταξίδι στο μέλλον το οποίο είναι εφικτό...

Το Φεβρουάριο του 1923 αποφασίστηκε η μετακίνηση του ημερολογίου από τις 16 Φεβρουαρίου στην 1η Μαρτίου για την προσαρμογή του Ιουλιανού ημερολογίου στο Γρηγοριανό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διαγραφούν (ή να χαθούν) 13 ολόκληρες ημέρες! Κατά το διάστημα αυτό η ιστορία της χώρας μας είναι κενή! Δεν καταγράφεται καμία γέννηση, κανένας θάνατος, κανένα ιστορικό γεγονός ή κοινωνική δραστηριότητα... το απόλυτο κενό ή το απόλυτο... ταξίδι στο μέλλον!

Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι μπορούμε να ταξιδέψουμε στο μέλλον χωρίς τη χρήση των νόμων της φυσικής. Τελικά όμως γίνεται! Είναι θέμα βούλησης! Εξακολουθώ να αναρωτιέμαι τι θα γίνει στην περίπτωση που την 26η Αυγούστου του 2007 αποφασίσουμε να ταξιδέψουμε στο μέλλον και να μεταπηδήσουμε 13 μέρες αργότερα, στις 8 Σεπτεμβρίου. Δε μπορώ παρά να γελάσω κρυφά... Θα έχω γλιτώσει τις εξετάσεις σε 4 μαθήματα... θα είμαι πλέον πτυχιούχος Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας!

Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται

Στη Φτέρη Αιγίου οι γονείς μου εναπόθεσαν τα όνειρα μιας ζωής. Τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς βρήκαν επιτέλους αντίκρυσμα. Ο πατέρας μου, όχι τόσο θετικός με την ανάληψη ρίσκων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε τελικά να χρησιμοποιήσουμε τις αποταμιέυσεις χρόνων (μιας και το να παραμένουν τα χρήματα στην τράπεζα μόνο ζημία φέρνει πλέον) και να κάνουμε μια ''επένδυση''. Η έρευνα αγοράς απέδωσε καρπούς και το οικογενειακό συμβούλιο αποφάσισε την οικοδόμηση μικρής εξοχικής κατοικίας (οι μεγάλες είναι για... άλλους) στη γραφική και ορεινή Φτέρη Αιγίου. Υπογράφηκε η λήψη του δανείου, οι εργασίες άρχισαν... Οικοδομικά προβλήματα λόγω της κλίσης του εδάφους, πολεοδομικές περιπέτειες, έξτρα έξοδα, οικονομική στενότητα... όλα ήταν εκεί για να μας υπενθυμίζουν ότι τα αγαθά κόποις κτώνται...

Το σπίτι ολοκληρώθηκε και ο ενθουσιασμός μεγάλος! Η φυγή από την αστική καθημερινότητα του Αιγίου ήταν πλέον εφικτή. Η πατέρας μπορούσε να αγναντεύει πλέον τα έλατα και τις καστανιές από το προνομιακό μπαλκόνι του νέου σπιτιού, η μητέρα να διαβάζει με τις ώρες τα λογοτεχνικά αριστουργήματα της μεγάλης της συλλογής σε αυτό το περιβάλλον έμπνευσης και ηρεμίας όπως το χαρακτήριζε κι εγώ να δραπετεύω εκεί για περιπέτεια και ξεξούραση τα σαββατοκύριακα. Ο βραχνάς της αποπληρωμής του δανείου εξακολουθεί να υπάρχει αλλά τουλάχιστον η συναισθηματική απόσβεση της επένδυσης είχε αρχίσει...

Και ξαφνικά... καταστροφή! Εκείνη τη μέρα η φωτιά στην περιοχή της Αιγιάλεια της Αχαϊας είχε πάρει άσχημη τροπή. Εγώ με την κοπέλα μου, αγνοώντας τηε έκταση του προβλήματος ετοιμαζόμασταν για εξόρμηση στο βουνό. Τα σχέδια μας ανατράπηκαν με τα πρώτα έκτακτα δελτία των ειδήσεων. Ο πατέρας έφυγε νωρίτερα από τη δουλειά, έτρεξε να σώσει τα όνειρα μιας ζωής. Μάταια όμως... Η πυροσβεστική τον σταμάτησε στο δρόμο αφού η πρόσβαση στην ορεινή Αιγιάλεια ήταν αδύνατη. Η Φτέρη όπως και τόσα άλλα χωριά της περιοχής αφέθηκαν στην τύχη τους. Στη μόνιμη κατοικία μας στο Αίγιο επικρατούσε νεκρική σιγή, αμηχανία και μια αναμονή που δεν εύχομαι σε κανένα να ζήσει. Αναμονή για να μάθεις αν το σπίτι σου κάηκε ή σώθηκε. Και συ ανύμπορος να κάνεις το παραμικρό... απλά περιμένεις...

Το σπίτι στη Φτέρη τελικά σώθηκε! Σωθήκαμε κι εμείς! Η φωτιά έφτασε μέχρι το πατάκι της πόρτας αλλά ως εκ θαύματος σταμάτησε εκεί! Η μητέρα είπε πως αν το σπίτι ήταν στρωμένο με χαλιά η φωτιά θα είχε προχωρήσει μέσα. Η σωτηρία του σπιτιού δεν ήταν όμως αρκετή για να διώξει την αμηχανία. Τα θλιμμένα πρόσωπα ,από ότι φαίνεται, θα πάρει καιρό για να γίνουν και πάλι χαρούμενα. Το σπίτι σώθηκε, η Φτέρη καταστράφηκε! Και μαζί καταστράφηκαν και οι ψυχές μας. Η θέα από το μπαλκόνι του σπιτιού ποτέ δε θα είναι η ίδια. Στη θέση των ελάτων και των καστανιών πλέον βλέπεις μόνο γυμνωμένους κορμούς... Που είναι πλέον η έμπνευση που περιέγραφε η μητέρα μου; Σε εκατό χρόνια θα ξαναφυτρώσουν τα δέντρα. Θα τα προλάβουν οι επόμενες γενιές... εμείς θα προλάβουμε απλά να αποπληρώσουμε το δάνειο... Οι κυβέρνηση εξαγγέλει αποζημιώσεις, ποιός όμως μπορεί να αποζημειώσει τις ψυχές μας;

Η Εικονομαχία και... οι Σύγχρονες Εικονομαχίες

Το 726 μ.Χ. , στο γνωστό μας Βυζάντιο, ξέσπασε μια διαμάχη που έμελε να βασανίσει την Αυτοκρατορία για περίπου έναν αιώνα. Αναφέρομαι στο πρόβλημα της Εικονομαχίας. Την περίοδο εκείνη λοιπόν, δημιουργήθηκαν δύο ομάδες ανάμεσα στον πληθυσμό: Οι Εικονομάχοι και οι Εικονολάτρες. Οι πρώτοι μάχονταν κατά των εικόνων που έχουμε σήμερα στις εκκλησιές και προσκυνούμε ενώ οι δεύτεροι υποστήριζαν τη λατρεία τους.

Άσχετα από τους ιστορικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς κ.λπ. λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε το ζήτημα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι κάποτε στην ιστορία μια τεράστια αυτοκρατορία ταλαιπωρήθηκε από , αιματηρές πολλές φορές, συγκρούσεις για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (μέχρι το 843 μ.Χ.) εξαιτίας κάποιων... εικόνων. Οι περισσότεροι απο εμάς σήμερα γνωρίζουμε ότι ''μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις'', ότι ''μια εικόνα μιλάει από μόνη της'', ότι οι εικόνες εμπλουτίζουν ένα κείμενο αλλά εγώ για πολύ καιρό αγνοούσα ότι οι εικόνες μπορεί να προκαλέσουν ακόμα και... πόλεμο όπως μας δείχνει η έντονη περίοδος της Εικονομαχίας. Η δύναμη μιας εικόνας τελικά είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι μπορούσα να φανταστώ!

Το ιστολόγιο αυτό θα αποτελέσει ένα βήμα έκφρασης των σκέψεών μου για διάφορα θέματα με τη χρήση συνήθως εικόνων που θα είναι "σύμμαχοί" μου στην προσπάθεια μου να απεικονίσω νοήματα ή να επεξηγήσω απόψεις. Περνάω δηλαδή από την ιστορική Εικονομαχία στις... Σύγχρονες Εικονομαχίες. Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο αρκεί να συνάδει με τους αυτονόητους κανόνες ευγενικής συμπεριφοράς και έκφρασης. Η αναγκαιότητα ύπαρξης αυτού του ιστολογίου είναι για μένα συναισθηματικά επιβεβλημένη καθώς, πρώτα ο Θεός, σε σύντομο χρονικό διάστημα αναχωρώ για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Μέσα από αυτό το ιστολόγιο ανοίγω μια γέφυρα επικοινωνίας για να μοιραστώ εμπειρίες και ανησυχίες...

... ας αρχίσουν οι μάχες λοιπόν...!