Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται

Στη Φτέρη Αιγίου οι γονείς μου εναπόθεσαν τα όνειρα μιας ζωής. Τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς βρήκαν επιτέλους αντίκρυσμα. Ο πατέρας μου, όχι τόσο θετικός με την ανάληψη ρίσκων, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε τελικά να χρησιμοποιήσουμε τις αποταμιέυσεις χρόνων (μιας και το να παραμένουν τα χρήματα στην τράπεζα μόνο ζημία φέρνει πλέον) και να κάνουμε μια ''επένδυση''. Η έρευνα αγοράς απέδωσε καρπούς και το οικογενειακό συμβούλιο αποφάσισε την οικοδόμηση μικρής εξοχικής κατοικίας (οι μεγάλες είναι για... άλλους) στη γραφική και ορεινή Φτέρη Αιγίου. Υπογράφηκε η λήψη του δανείου, οι εργασίες άρχισαν... Οικοδομικά προβλήματα λόγω της κλίσης του εδάφους, πολεοδομικές περιπέτειες, έξτρα έξοδα, οικονομική στενότητα... όλα ήταν εκεί για να μας υπενθυμίζουν ότι τα αγαθά κόποις κτώνται...

Το σπίτι ολοκληρώθηκε και ο ενθουσιασμός μεγάλος! Η φυγή από την αστική καθημερινότητα του Αιγίου ήταν πλέον εφικτή. Η πατέρας μπορούσε να αγναντεύει πλέον τα έλατα και τις καστανιές από το προνομιακό μπαλκόνι του νέου σπιτιού, η μητέρα να διαβάζει με τις ώρες τα λογοτεχνικά αριστουργήματα της μεγάλης της συλλογής σε αυτό το περιβάλλον έμπνευσης και ηρεμίας όπως το χαρακτήριζε κι εγώ να δραπετεύω εκεί για περιπέτεια και ξεξούραση τα σαββατοκύριακα. Ο βραχνάς της αποπληρωμής του δανείου εξακολουθεί να υπάρχει αλλά τουλάχιστον η συναισθηματική απόσβεση της επένδυσης είχε αρχίσει...

Και ξαφνικά... καταστροφή! Εκείνη τη μέρα η φωτιά στην περιοχή της Αιγιάλεια της Αχαϊας είχε πάρει άσχημη τροπή. Εγώ με την κοπέλα μου, αγνοώντας τηε έκταση του προβλήματος ετοιμαζόμασταν για εξόρμηση στο βουνό. Τα σχέδια μας ανατράπηκαν με τα πρώτα έκτακτα δελτία των ειδήσεων. Ο πατέρας έφυγε νωρίτερα από τη δουλειά, έτρεξε να σώσει τα όνειρα μιας ζωής. Μάταια όμως... Η πυροσβεστική τον σταμάτησε στο δρόμο αφού η πρόσβαση στην ορεινή Αιγιάλεια ήταν αδύνατη. Η Φτέρη όπως και τόσα άλλα χωριά της περιοχής αφέθηκαν στην τύχη τους. Στη μόνιμη κατοικία μας στο Αίγιο επικρατούσε νεκρική σιγή, αμηχανία και μια αναμονή που δεν εύχομαι σε κανένα να ζήσει. Αναμονή για να μάθεις αν το σπίτι σου κάηκε ή σώθηκε. Και συ ανύμπορος να κάνεις το παραμικρό... απλά περιμένεις...

Το σπίτι στη Φτέρη τελικά σώθηκε! Σωθήκαμε κι εμείς! Η φωτιά έφτασε μέχρι το πατάκι της πόρτας αλλά ως εκ θαύματος σταμάτησε εκεί! Η μητέρα είπε πως αν το σπίτι ήταν στρωμένο με χαλιά η φωτιά θα είχε προχωρήσει μέσα. Η σωτηρία του σπιτιού δεν ήταν όμως αρκετή για να διώξει την αμηχανία. Τα θλιμμένα πρόσωπα ,από ότι φαίνεται, θα πάρει καιρό για να γίνουν και πάλι χαρούμενα. Το σπίτι σώθηκε, η Φτέρη καταστράφηκε! Και μαζί καταστράφηκαν και οι ψυχές μας. Η θέα από το μπαλκόνι του σπιτιού ποτέ δε θα είναι η ίδια. Στη θέση των ελάτων και των καστανιών πλέον βλέπεις μόνο γυμνωμένους κορμούς... Που είναι πλέον η έμπνευση που περιέγραφε η μητέρα μου; Σε εκατό χρόνια θα ξαναφυτρώσουν τα δέντρα. Θα τα προλάβουν οι επόμενες γενιές... εμείς θα προλάβουμε απλά να αποπληρώσουμε το δάνειο... Οι κυβέρνηση εξαγγέλει αποζημιώσεις, ποιός όμως μπορεί να αποζημειώσει τις ψυχές μας;